A walk in the City Park / My Actifit Report Card: Jan 29/2025

Sometimes a person needs nothing more than a simple walk. Without much plan, without a specific goal. Just go out, breathe in the fresh air, let your thoughts flow freely. Most days we rush ahead, ticking off the next points in the day's schedule, but today I did something different. I just went for a walk.

The choice fell on the City Park. It seemed like no big deal, but I had a feeling that it would be a good decision. I wanted to feel like I didn't have to rush. I wanted to get out of all this everyday life for a moment and see what had changed in this park, which I had been to so many times.

At first, I walked as usual – with a quick, automatic step. As if I still had time somewhere, as if something was chasing me. After a few minutes, I caught myself doing it and deliberately slowed down. I was not in a hurry. I didn't have to catch any bus, I didn't have any errands to run. That was the moment when I realized how used we are to constant rush.

The air was cool but crisp – this is the specific moment between the end of winter and the beginning of spring. There were still no leaves on the trees, but there was already some promise of change in the air. The snow had long melted, the ground was slightly damp, and here and there you could see the first, shy buds on the branches.

There were few people in the park. Elderly people treading their daily paths, a few couples walking hand in hand, runners dressed in sports jackets, tirelessly covering the next kilometers. Somewhere in the distance, children were playing on the playground, their laughter echoing through the quiet alleys.

I came to the pond and stopped at the railing. The water was calm, almost still, reflecting the remnants of the clouds hanging in the sky.

I sat on one of the benches and just sat there. No phone, no conversations, no browsing of anything. Just me, the park and the sounds around me – the rustle of the wind among the bare branches, the sound of footsteps of passers-by, the quiet hooting of pigeons.

And then I felt this something. That rare but extremely precious moment when everything just slows down. When thoughts start to fall into place, and the head stops rushing in ten directions at once.

After a few minutes I moved on. This time more slowly, more consciously. I noticed more things—the shape of the trees, the damp ground under my feet, the footprints of shoes on the path.

I passed an old wooden gazebo, where someone had once painted on one of the boards the inscription: "Stop. Breathe. Live." I smiled under my breath – because that's what I was doing.

I came to a small bridge that crossed the park stream. I stopped and looked down. The water flowed slowly, calmly, as if it had nowhere to hurry. Here and there the remains of last year's leaves were still deposited on the stones, but the water was clear, reflecting the blue of the sky.

And then I thought – how many times do we walk through such places without noticing them? How many times do we pass them in a hurry, staring at our phone screens or thinking about the things that await us when we return home?

As I walked on, I remembered how much I enjoyed these walks when I was younger. It used to be natural – to go out, sit somewhere on a bench, stare at the clouds, without doing anything in particular. As we get older, it becomes more and more difficult to find time for it, but maybe that's why it's so important.

I passed a small playground. The children ran around, laughing and throwing themselves on the swings, as if there was nothing but this moment. Unchanging energy, this childlike joy that we lose somewhere with age.

And yet each of us should have our own "playground" – our own place where we can stop, be here and now, remind ourselves that life is not only about things to do, but also moments to experience.

On my way back, I looked again at the trees, at the alleys, at the people who, like me, had come here to seek a bit of peace.

I was not in a hurry. There was no hurry today.

I came home with my head full of thoughts, but this time they were different—not chaotic, not overwhelming, but orderly.

It's amazing how a simple walk can help you get some distance from reality. How it can clear the mind, how it can allow you to look at everything from a different perspective.

And I thought that I would come back here more often. That you don't need big plans, long journeys, spectacular adventures. Sometimes all you need is a park, a bench and a moment of silence.

Sometimes it is enough to just take your time.

POLISH :

Spacer po Parku Miejskim – chwila dla siebie w codziennym biegu

Czasem człowiek nie potrzebuje niczego więcej poza zwykłym spacerem. Bez większego planu, bez konkretnego celu. Po prostu wyjść, pooddychać świeżym powietrzem, pozwolić myślom swobodnie płynąć. Przez większość dni gnamy przed siebie, odhaczając kolejne punkty w planie dnia, ale dziś zrobiłem coś innego. Po prostu poszedłem na spacer.

Wybór padł na Park Miejski. Niby nic wielkiego, a jednak miałem przeczucie, że to będzie dobra decyzja. Chciałem poczuć, że nie muszę się spieszyć. Chciałem na chwilę wyrwać się z tej całej codzienności i zobaczyć, co się zmieniło w tym parku, w którym byłem już przecież tyle razy.

Na początku szedłem jak zwykle – szybkim, automatycznym krokiem. Jakbym wciąż miał gdzieś zdążyć, jakby coś mnie goniło. Po kilku minutach złapałem się na tym i celowo zwolniłem. Nie spieszyłem się przecież. Nie musiałem zdążyć na żaden autobus, nie miałem do załatwienia żadnej sprawy. To był moment, w którym uzmysłowiłem sobie, jak bardzo przyzwyczajeni jesteśmy do ciągłego pośpiechu.

Powietrze było chłodne, ale rześkie – to ten specyficzny moment pomiędzy końcem zimy a początkiem wiosny. Na drzewach wciąż jeszcze nie było liści, ale w powietrzu unosiła się już jakaś obietnica zmian. Śnieg dawno stopniał, ziemia była lekko wilgotna, a gdzieniegdzie widać było pierwsze, nieśmiałe pąki na gałęziach.

Ludzi w parku było niewielu. Starsze osoby wydeptujące swoje codzienne ścieżki, kilka par idących pod rękę, biegacze ubrani w sportowe kurtki, niezmordowanie pokonujący kolejne kilometry. Gdzieś w oddali dzieci bawiły się na placu zabaw, ich śmiech niósł się echem po cichych alejkach.

Doszedłem do stawu i zatrzymałem się przy barierce. Woda była spokojna, niemal nieruchoma, odbijała resztki chmur wiszących na niebie.

Usiadłem na jednej z ławek i po prostu siedziałem. Bez telefonu, bez rozmów, bez przeglądania czegokolwiek. Tylko ja, park i otaczające mnie dźwięki – szelest wiatru wśród nagich gałęzi, odgłos kroków przechodniów, ciche pohukiwanie gołębi.

I wtedy poczułem to coś. Tę rzadką, ale niezwykle cenną chwilę, kiedy wszystko po prostu zwalnia. Kiedy myśli zaczynają się układać, a głowa przestaje pędzić w dziesięciu kierunkach naraz.

Po kilku minutach ruszyłem dalej. Tym razem wolniej, bardziej świadomie. Zauważałem więcej rzeczy – kształt drzew, wilgotną ziemię pod stopami, ślady butów na ścieżce.

Minąłem starą, drewnianą altankę, w której ktoś kiedyś wymalował na jednej z desek napis: „Zatrzymaj się. Oddychaj. Żyj.” Uśmiechnąłem się pod nosem – bo właśnie to robiłem.

Doszedłem do małego mostku, który przecinał parkowy strumyk. Zatrzymałem się i spojrzałem w dół. Woda płynęła powoli, spokojnie, jakby też nie miała się dokąd spieszyć. Gdzieniegdzie na kamieniach osadzał się jeszcze resztki zeszłorocznych liści, ale woda była przejrzysta, odbijając błękit nieba.

I wtedy pomyślałem – ile razy przechodzimy przez takie miejsca, nie zauważając ich? Ile razy mijamy je w pośpiechu, zapatrzeni w ekrany telefonów albo zamyśleni o sprawach, które czekają na nas po powrocie do domu?

Idąc dalej, przypomniałem sobie, jak bardzo lubiłem te spacery, gdy byłem młodszy. Kiedyś to było naturalne – wyjść, posiedzieć gdzieś na ławce, pogapić się w chmury, nie robiąc nic konkretnego. Z wiekiem coraz trudniej znaleźć na to czas, ale może właśnie dlatego jest to tak ważne.

Minąłem mały plac zabaw. Dzieci biegały, śmiejąc się i rzucając się na huśtawki, jakby nie istniało nic poza tą chwilą. Niezmienna energia, ta dziecięca radość, którą z wiekiem gdzieś gubimy.

A przecież każdy z nas powinien mieć swój „plac zabaw” – swoje miejsce, gdzie można się zatrzymać, pobyć tu i teraz, przypomnieć sobie, że życie to nie tylko rzeczy do zrobienia, ale też chwile do przeżycia.

Wracając, spojrzałem jeszcze raz na drzewa, na alejki, na ludzi, którzy – tak jak ja – przyszli tu szukać odrobiny spokoju.

Nie spieszyłem się. Dzisiaj nie było pośpiechu.

Wróciłem do domu z głową pełną myśli, ale tym razem były one inne – nie chaotyczne, nie przytłaczające, ale uporządkowane.

To niesamowite, jak zwykły spacer może pomóc złapać dystans do rzeczywistości. Jak może oczyścić umysł, jak może pozwolić spojrzeć na wszystko z innej perspektywy.

I pomyślałem, że będę wracać tu częściej. Że nie trzeba wielkich planów, dalekich podróży, spektakularnych przygód. Czasem wystarczy park, ławka i chwila ciszy.

Czasem wystarczy po prostu nie spieszyć się
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io

Daily Activity, Photowalking, Walking