Tired but Satisfied – My 17,784 Steps Toward an Endorphin-Soaked MindMy/ Zmęczenie z nutą satysfakcji – moje 17 784 kroki do głowy pełnej endorfin/Actifit Report Card: April 15 2025

Tired but Satisfied – My 17,784 Steps Toward an Endorphin-Soaked Mind

Yesterday's dose of movement started... with the sky. Cloudy, with rain hanging in the air like a guilty conscience. And yet—I walked to work. Starting the day on foot just feels right, before diving into a cup of coffee (or tea, depending on the mood). By the time I finished work, I was done. Exhausted. But... I had signed up for pilates in advance. Classic me—hopeful and ambitious, imagining a future version of myself who would definitely have the energy and motivation to go.

Well—she didn't. But she went anyway.

Pilates turned out to be... a mixed bag. On one hand, I love stretching—my body drinks it up like water. On the other hand, the fast pace of position changes felt like a talent show choreography I hadn’t rehearsed. The instructor? Definitely geared toward the regulars. She led the class like she was speaking two languages at once—one for herself, and one for everyone else. The problem was, neither I nor the other new girl got the translation. I tried. Really, I did. I think I managed around 75% of the exercises decently. A few just didn’t compute—my brain simply said, “Error 404: instruction not found.” And then my socks decided to be their own slippery side act. No injuries, though, thankfully.

I’ve decided—next time, pilates will happen at home. YouTube. Pause button. A calmer vibe, fewer interpretive dance vibes, and more of a clear flow between moves.

Still... I walked home. Tired, yes—but not drained. Stretched. Lighter, not just in my body but in my mind. Movement works—instead of spiraling deeper into exhaustion, I got a hit of endorphins. And after a full day with toddlers (whose energy could power a small city), I somehow felt proud instead of wiped out.

I miss my own group. That’s where I feel at home. But I also know that come September, something new is waiting—and that “something” already knows me, hugs me, runs up to me when I enter the room. That’s good. Because soon, this will be my daily rhythm. A new role as lead teacher, new challenges. And even though my mind is full of every emotion possible—from excitement to anxiety—I know one thing for sure: I’m not alone. I’ve got support. At work, at home. In the amazing women who believe in me. And in myself—the me who shows up even when tired, who walks instead of collapsing on the couch, who admits when things are confusing but still shows up.

And that means a lot.

Movement is my release. My reset button. It’s the space my body creates in my mind. And through all of it—the slippery socks, the brain fog, the stretching, the walking—what matters most is this: I came home smiling. With that lovely sense that I’m heading in the right direction. Literally and figuratively.

Zmęczenie z nutą satysfakcji – moje 17 784 kroki do głowy pełnej endorfin

Wczorajszą dawkę ruchu zaczęłam... od nieba, które nie wróżyło niczego dobrego. Pochmurno, deszcz wiszący w powietrzu jak wyrzut sumienia, a mimo to – spacer do pracy zaliczony. Taki dzień warto zacząć na własnych nogach, zanim jeszcze człowiek zanurzy się w kubek kawy (albo herbaty, zależnie od nastroju). Kiedy wracałam po pracy, byłam już solidnie zmęczona. Tyle że... no właśnie – zapisałam się na pilates. Z wyprzedzeniem. Jak to ja, ambitna i pełna wiary w swoją przyszłą wersję siebie, która „na pewno będzie mieć siłę, ochotę i energię”.

No nie miała. Ale poszła.

Pilates okazał się doświadczeniem… mieszanym. Z jednej strony – rozciąganie, które moje ciało chłonie jak gąbka. Z drugiej – tempo zmian pozycji przypominające choreografię na pokazie talentów, którego nie zdążyłam przećwiczyć. Instruktorka? Zdecydowanie dla zaawansowanych. Prowadziła zajęcia tak, jakby mówiła w dwóch językach naraz – jeden dla siebie, drugi dla reszty grupy. Tyle że ani ja, ani inna dziewczyna (równie świeżynka), nie dostawały tłumaczenia symultanicznego. Próbowałam. Serio próbowałam. Myślę, że 75% ćwiczeń ogarnęłam jako tako, kilka z nich moja głowa po prostu odrzuciła z komunikatem „error 404: instrukcja nieznaleziona”. A parę razy moje śliskie skarpetki postanowiły prowadzić własną choreografię... na szczęście bez kontuzji.

Podjęłam jednak decyzję – następnym razem pilates będzie w domowym zaciszu, z YouTubem i opcją „pauza”, kiedy mózg poprosi o sekundę oddechu. Może bez tej artystycznej otoczki, za to z większą czytelnością i tempem, które nie przyprawia o palpitacje.

Ale... mimo wszystko, wracając do domu spacerem, czułam się dobrze. Zmęczona, ale nie wyczerpana. Rozciągnięta. Lżejsza nie tylko w ciele, ale i w głowie. Ruch naprawdę działa – zamiast zjeżdżać w dół spirali zmęczenia, dostałam zastrzyk endorfin. I choć po pracy, spędzonej wśród maluszków (których energia to osobna jednostka miary), byłam gotowa na kocyk i Netflixa, to jednak czułam w sobie satysfakcję.

Tęsknię za swoją grupą. Tam czuję się jak w domu. Ale wiem też, że od września czeka mnie coś nowego – i to coś już teraz mnie zna, przytula, podbiega, kiedy wchodzę do sali. To dobrze. Bo od września to „coś” stanie się moją codziennością. Nowa rola wychowawcy, nowe wyzwania. I mimo że w mojej głowie kłębią się wszystkie możliwe emocje – od radości po panikę – wiem jedno: nie jestem sama. Mam wsparcie. W pracy i w domu. W dziewczynach, które we mnie wierzą. I w sobie samej, tej która mimo zmęczenia idzie na zajęcia, która wraca na piechotę, która nie boi się powiedzieć: „dzisiaj nie ogarnęłam wszystkiego, ale dałam z siebie dużo”.

A to dużo znaczy.

Ruch jest moim wentylem. Chwilą dla mnie. Ciałem, które robi miejsce w głowie. I z tego wszystkiego – może najważniejsze jest to, że mimo zmęczenia, wróciłam do domu z uśmiechem. I z uczuciem, że jestem na dobrej drodze. Dosłownie i w przenośni.

This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io

Aerobics, Walking