Nie lubię biegać / I don't like running [POL/ENG]

A więc stoły się odwróciły, powiedzieliby anglosasi. Jeszcze parę lat temu śmiałbym się z ludzi chodzących na siłownię pobiegać na bieżni. Znacie tę postawę? Pozycja wyższości i ironizowanie, no bo przecież to taki absurd naszych czasów. Dopełnieniem byłby już chyba tylko obrazek ludzi stojących w korku w drodze do tej siłowni. Teraz mam wyjebane, może dlatego, że na siłownię najczęściej chodzę pieszo. A więc tak, dzisiaj pierwszy raz wszedłem na bieżnię od kiedy zacząłem ćwiczyć.

I już jestem gotów dawać rady. Taki ze mnie zuch i chwat. Nie zdejmujcie bluzy przez głowę podczas biegu na siłowni :D Ale dlaczego w ogóle zdecydowałem się na takie ćwiczenie? Po nocnej włóczędze po Krakowie trochę się zaziębiłem i ostatnie dwa dni w większości spędziłem leżąc w łóżku. Nic poważnego, trochę katarku i osłabienie. Także, żeby nie narażać się na warunki atmosferyczne postanowiłem zaliczyć dzisiejszą poprzeczkę w ciepłym i bezpiecznym otoczeniu. Ustawiłem sobie szybkie marszowe tempo, no bo przecież nie lubię biegać i zadzwoniłem do przyjaciółki. Nawet nie wiem kiedy zleciała mi ta godzina z hakiem. Przy zdejmowaniu bluzy nie zrobiłem sobie co prawda krzywdy, ale trampki to chyba nie jest najlepsze obuwie na bieżnię, bo na obu podeszwach stóp zrobiły mi się małe odparzenia. Cierpię też ostatnio na jakąś skarpetkową klątwę, to już chyba piąta para pod rząd, w której pojawiły się dziury.

Biegania pewnie wciąż nie polubię, ale chodzenie na bieżni to może być coś w tym miesiącu, a mam apetyt na dobry wynik w #poprzeczka.

Korzystając z czasu na odpoczynek odpaliłem sobie wczoraj całkiem ciekawy serial. Severance to kolejne dystopijne sci-fi będące krzywym zwierciadłem realiów późnego kapitalizmu. Serial przedstawia losu pracowników korporacji, którzy zdecydowali się na nowatorski zabieg. Wszepiono im czipy które powodują całkowite oddzielenie ich życia od czasu spędzonego w pracy, do tego stopnia, że dwie osobowości nie mają żadnego kontaktu ze sobą. Jest to zajmująca historia, bo tak została zaprojektowana, ale czy bawię się dobrze? Nie, ani trochę. Właściwie to wcale nie mam ochoty na więcej dystopii w życiu, a serial oglądam trochę z obowiązku, bo ktoś mi go kiedyś polecił.

Wiecie jaki jest mój problem? Na liście mam jakieś 400 poleconych filmów i seriali i nigdy nie zapisuję sobie kto polecił mi który, nawet potem nie mogę porozmawiać z polecającym o wrażeniach. No bo jak go/jej tu szukać?

Z drugiej strony doskonale pamiętam kto polecił mi świetne anime, które oglądałem nieco wcześniej. A Silent Voice (Koe no Katachi) to bardzo ładna i głęboko poruszająca historia grupy nastolatków, którzy wspólnie przechodzą przez doświadczenie odczarowywania traumy z podstawówki. To też jest bardzo precyzyjnie zaprojektowane doświadczenie, ale na ten moment przemówiło do mnie dużo bardziej. Piękna, optymistyczna historia, mimo, że nie jest sielankowa i porusza ciężkie tematy.

Można sobie wybrać.

[ENG]

So, the tables have turned. A few years ago, I would have laughed at people going to the gym just to run on a treadmill. You know that attitude? A sense of superiority and irony—because, after all, it's such an absurdity of our times. The perfect complement to this would probably be an image of people stuck in traffic on their way to the gym.

Now, I don’t care anymore—maybe because I usually walk to the gym.

So yes, today I stepped onto a treadmill for the first time since I started working out.

And I’m already ready to give advice. That’s just the kind of brave and bold guy I am.

Don’t take off your hoodie over your head while running at the gym. :D

But why did I even decide on this type of workout?

After a night wandering around Kraków, I caught a bit of a cold and spent the last two days mostly lying in bed. Nothing serious, just a bit of a runny nose and weakness. So, to avoid exposure to the weather, I decided to hit today’s challenge in a warm and safe environment.

I set a fast walking pace—because I still don’t like running—and called a friend. I didn’t even notice when that hour flew by.

I didn’t hurt myself taking off my hoodie, but sneakers probably aren’t the best footwear for a treadmill because I got small blisters on both soles of my feet. I’m also suffering from some kind of sock curse lately—this must be the fifth pair in a row that’s developed holes.

I probably still won’t start liking running, but treadmill walking might be my thing this month, and I have an appetite for a good result in #poprzeczka.

Taking some time to rest yesterday, I started watching an interesting show. Severance is another dystopian sci-fi series that acts as a distorted mirror of late-stage capitalism.

The show follows corporate employees who undergo an innovative procedure: they get implanted with chips that completely separate their work life from their personal life—to the point where their two personalities have no connection at all.

It’s an engaging story, because it was designed to be, but am I enjoying it? Not one bit.

Honestly, I don’t feel like consuming any more dystopia in my life, but I’m watching the show out of obligation—because someone recommended it to me once.

You know what my problem is? I have a list of about 400 recommended movies and TV shows, and I never write down who recommended which one.

That means I can’t even discuss my thoughts with the person who suggested it—how am I supposed to find them now?

On the other hand, I do remember exactly who recommended the amazing anime I watched a bit earlier.

A Silent Voice (Koe no Katachi) is a beautifully crafted and deeply moving story about a group of teenagers going through the experience of healing childhood trauma from elementary school.

It’s also a very carefully designed emotional journey, but at this moment, it spoke to me much more.

A beautiful, optimistic story—despite not being idyllic, as it tackles heavy themes.

You can choose what you want.

This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io

Treadmill